Zwanger worden na doodgeboorte

@ BabyNr3 bedankt voor je reactie! 
Ja daar denk ik ook weleens aan. Maar er schijnt zoveel energie en tijd in de gaan. Dat zou zomaar eens een 10 jaren proces kunnen worden. En wat je zegt, onze zoon krijgen we er niet mee terug. Ik focus me nu eerst op het verwerken van ons verdriet. Voor zover je zoiets kunt verwerken. En daarna ga ik alles nog eens bekijken en overwegen 
Mijn eigen gynaecoloog zou ik er feitelijk niet eens op aan kunnen spreken. Zij heeft zich immers aan de beschreven richtlijnen gehouden. “Wegens te weinig onderzoek en bewijs geen interventie toepassen op deze afwijkende waarden, om risico op overbehandeling te voorkomen”. Maar achteraf heb ik zoveel uitgezocht en zie ik dat er wel degelijk verband is tussen deze waarden en kans op slechte uitkomsten. Alleen is er te weinig onderzoek naar gedaan om het hard te maken. Maar ja, daar ben ik helaas achteraf achtergekomen omdat ik volledig op het ziekenhuis vertrouwde tijdens in de beslissing die zij namen. Ik vind het onbegrijpelijk dat ze risico nemen als er wel verbanden zijn. Ik schreef een week eerder, maar sterker nog, het komt zelfs aan op een dag eerder en hij had nog geleefd. (Beaamd door een andere gynaecoloog). Door de toestand is hij een in een situatie gekomen waarbij hij acuut geen zuurstof meer kreeg. Dat is hem fataal geworden. Zoiets moet gewoon voorkomen kunnen worden door continue monitoring. En dan kan het ook voorkomen worden, dat is het ergste van alles. 
De vraag is tot in hoeverre ik sterk zou staan in deze zaak, omdat zij haar beslissing kan onderbouwen met de bestaande richtlijnen die ze heeft gevolgd. Ik ben vooral heel boos op het ziekenhuis dat deze richtlijnen er überhaupt zijn. Elke baby die komt te overlijden is er eentje teveel. Liever teveel dan te weinig interventie lijkt mij! Maar zo werkt het blijkbaar niet. En van een universitair ziekenhuis mag wel iets extra’s verwacht worden. Ik had dus net zo goed in de eerste lijn onder controle kunnen staan. 

Hallo mama’s met een vergelijkbaar verhaal,
Wij zijn in augustus papa en mama geworden van ons 2e kindje. Een zoon.
Mijn vliezen zijn spontaan gebroken met 21 weken.
Nu ben ik iets verder dan 8 weken zwanger van een broertje of zusje. Ik ervaar het als heel stressvol op het moment.
Bij alles wat ik voel denk ik oh nee het zal toch niet weer mis gaan. Zoveel angsten komen hierbij kijken.
Een schuldgevoel heb ik op momenten dat ik blij ben omdat alles tot nu toe goed gaat met deze zwangerschap. Dan voel ik me schuldig, omdat ik niet weet of ik wel blij mag zijn.
Ook ben ik nu zwanger terwijl de uitgerekende datum van ons zoontje nog niet geweest is en dat maakt het af en toe moeilijk omdat ik me soms realiseer dat ons zoontje eigenlijk nog in m’n buik zou moeten zitten.
Ik denk dat een volgende zwangerschap na zo’n verlies heel veel emoties los maakt.  Van vreugde, naar verdriet, zorgen en grote angst..
Ik hoop dat het met iedereen goed gaat.

@noe wanneer zou de uitgerekende datum van je zoontje zijn als ik vragen mag?

@anoniem, jeeetje wat een heftig verhaal.. wat ontzettend oneerlijk. Ik begrijp je woede en je intense verdriet heel erg goed. Om het je te realiseren dat hij het overleefd had kunnen hebben bij eerder ingrijpen moet onwijs heftig zijn.. ik wil je heel veel sterkte geven.
Ik vond een onwijs mooie tekst;
‘Nooit loslaten of verwerken,
Niet zomaar verder gaan,
We zullen je verweven, je hoort bij ons bestaan,
We komen er niet overheen en gaan het ook geen plekje geven,
Omdat liefde ons verbond,
Zullen we met jou verder leven,
Niet zoals we willen,
Maar wel zoals het kan,
Met jou diep in ons hart,
Ons hele leven lang ‘
@babynr3 ik was op 15 januari 2022 uitgerekend.. dus dat is een dag waar ik flink tegen op kijk. Het voelt heel dubbel allemaal.