Na 8 maanden nog steeds niet zwanger

Hoi Bella
Ik ben ook op een dergelijke manier op dit forum terechtgekomen.
Fijn dat we hier ervaringen kunnen wisselen en steun vinden bij elkaar.
Ik word er eind dit jaar 30, mijn vriend wordt er in oktober 34.
Herken je verhaal, ik ben ook vroeg gestart met de pil (14j). Ben gestopt in december 2017, ook met het idee van we zien wel. Heeft echter zeker 6 a 7 maanden geduurd voor mijn cyclus weer wat normaal was. Eerst maanden geen maandstonden gehad, om dan plots 3 weken na elkaar ongesteld te zijn. Was een hel! Intussen worden we van wat dichterbij opgevolgd. Februari regelmatig op controle om te kijken wanneer de klusweek was, daar proberen rekening mee te houden al is dat niet evident met manlief zijn drukke job. 
Ik had het dus wel verwacht dat het geen prijs zou zijn maar toch was daar de teleurstelling toen ik na 2 dagen over tijd toch ongesteld werd. 
Nu eerste cyclus met clomid, bij controle zaterdag zag men 2 eitjes maar die waren nog niet groot genoeg. Dinsdag terug op controle. 
We moeten geduld hebben maar zoals je zegt, het is echt niet evident!

Ik volg jullie allemaal 100%. In het begin was ik er ook helemaal niet zo erg mee bezig. M’n maandstonden kwamen niet, dus ik dacht... ik ben toch nog niet vruchtbaar! Maar wanneer ze dan uiteindelijk wel doorkomen ... (na 8 maanden!) denk je “Nu zal ik wel super snel zwanger zijn”... en wat is de teleurstelling groot als blijkt dat dat niet zo is! Ik heb al tranen gelaten... Ben al boos geweest... heb al 1 maand uit frustratie terug aan de pil gegaan (dom dom dom! “Ik wil geen kinderen meer” .. :-)) Het zijn zo’n UPS en downs dat je je soms afvraagt of je wel gemaakt bent om mama te zijn...

Hallo
Amai, wat ben ik blij jouw verhaal te lezen! Nu voel ik me niet meer alleen. 
Ik maak exact hetzelfde mee als jij omschreef. Wij zijn nu ook 8 maanden aan het proberen, voor eerste kindje, maar tevergeefs... Ik zit in de fase dat ik begin te denken dat er iets mis is met mij. Iedereen rondom mij wordt zwanger en bij mij lukt het niet...
Ook al enkele maanden ovulatietest en gedaan nadat een collega me zei dat ze na 1 maand testen meteen zwanger was. Blijkt bij mij dat ik precies ook een onregelmatige ben, want de testen zijn niet duidelijk. Ik weet nooit wanneer mijn eisprong is. 
Mijn man haat het dat ik het zo wil opvolgen, volgens hem gaat het net niet omdat ik er te veel mee bezig ben... 
Pff, lastig zo... 

Ik ben nieuw maar wil toch even mijn verhaal kwijt. Andere forums zijn in actief of voel ik me niet echt thuis dus ik hoop hier wat tips te krijgen.  Ik heb al kinderen dus niks te klagen maar bij de 3de wil het maar niet lukken. Inmiddels al meer dan een jaar bezig en geen enkele oorzaak gevonden 

Cyclus is regelmatig tussen de 30 en 35
Ik gebruik ovulatie testen dus weet precies wanneer mijn eisprong is. Het test streepje hoeft niet perce donkerder te zijn als het controle streepje als die maar op zijn minst even donker is
Ik heb tussen mijn zwangerschappen door nooit voorbehoedmiddelen gebruikt 
Als de wens er is dan is elke maand wachten er 1 te lang 

Wat fijn dat dit forum bestaat. Mijn man en ik zijn ook al 8 maanden aam het proberen en de frustratie is zeer groot.  Maar het lucht erg op om te zien dat wij niet de eenige zijn. 
Ik heb nu vooral veel spijt dat ik er niet eerder mee begonnen ben. Mijn man en ik zijn nu al 10 jaar samen en al bijna 4  jaar getrouwd.  
Mijn man begon 2 jaar geleden al hints te geven dat hij graag papa wilde worden. 
Maar ik wilde nog graag reizen en partyen en de pandemi vlak na de bluiloft hielp ook niet mee met mijn plannen. 
Het duurde voor mij langer om er achter te komen of ik wel klaar was voor kids en het missen van alle leuke feestjes en festivals waar mijn vrienden naartoe gaan. 
Daarom heb ik erg lang gewacht tot het moment dat we er hellemaal klaar voor waren. 
Maar nu het allemaal zo lang duurt heb ik daar zo veel spijd van. Ik ben hellemaal geobsedeerd met zwanger worden en het lijkt wel alsof ik daardoor altijd spanning en stres voel. En als er maar een kleine tegeval is op werk ofzo dan is dat al gelijk de druppel omdat mijn emmer zo vol zit door de zwanger wordt stress. 
Ook wilde ik mijn leven lang al jong moeder worden maar die droom zie ik nu aan mij voorbij gaan. 
Ik zou willen dat we er eerder aan begonnen waren. Mischien had ik me er dan nog niet hellemaal klaar voor gevoeld , maar dan was de druk in iedergeval minder hoog geweest. 
Ik wil namelijk nu echt zo ongelooflijk graag zwanger worden. 
Elke maand is ongesteld worden weer vreselijk. 
Wel hebben mijn man en ik in april even een maandje pauze gehouden van het proberen omdat we echt geen kind in december wilde en omdat we mentaal even een pauze nodig hadden. 
Het voelde heel krom om pauze te houden van iets wat we zo graag willen. Maar het heeft ons wel erg goed gedaan en ik vond ook mijn oude zelf weer terug. 
Nu blijven we het gewoon hoopvol proberen. 
Ik heb de app "flo" die mij helpt met mijn cyclus bijhouden. Die app raat ik iedereen aan. 
Ik wens jullie allemaal sterke en succes met het proberen zwanger te worden. 
En ik hoop zelf dat ik zodra ik zwanger ben deze stressvolle tijd kan vergeten . 

Ik moet ook even leeglopen. Ergens voelt dat gek want jullie verhalen verdienen allemaal steun en dan kom ik met het volgende zelfde verhaal in de rij. Ik zou willen dat ik hier met volle aandacht op jullie kon reageren maar de waarheid is dat ik vooral met mijn eigen ellende bezig ben. 
Wij gaan nu ronde 10 in. Maar we hebben gezegd bij de ha dat het ronde 12 is. Ik trok het niet langer. Vorige week zijn de onderzoeken gestart. Tot nu toe niets bijzonders. Ik denk ook niet dat ze iets gaan vinden want we hebben al 1 gezonde zoon. 
Mijn cyclus wisselt tussen 24 en 27. Vorige maand ineens 28. Ik dacht echt dat het gelukt was. Ik zit nu op 26 en had goede hoop want ik voelde niets. Tot vanavond. Mij rug mijn buik, heel licht zeurderig gevoel. Ik weet genoeg....weer een maand niet gelukt. 
Dit moment vind ik slopend. Nog niet ongesteld zijn en dus 1% hoop hebben maar wel voelen of weten dat het eraan komt. Wat haat ik mijn lijf op dit moment. Fuck de natuur. Die doet niet wat ie zou moeten doen. Ik gebruik soms expres een early test om zelf te bepalen wanneer ik de klap incasseer. Ik hoopte dat dat het makkelijker zou maken. Maar nee. Wat wil ik graag mezelf voor de gek houden. Zeggen dat ik nog niets voel of iets zwangerigs voel zoals zere borsten. Maar het is niet zo. Als het net als vorige keer was gegaan hadden we nu een nieuw wonderkindje in onze armen gehad. Kon iemand me maar vertellen of dat ooit nog gaat gebeuren of dat ik een leven lang met deze schaduw zal moeten rondlopen.

Hi Oli,
Ik heb echt het idee dat ik mijn eigen verhaal lees. Ik ben ook 29 en mijn vriend ook 30 en ook wij zijn nu 8 maanden bezig met zwanger worden. Ik was al drie jaar gestopt met de pil en had echt gedacht binnen een maand zwanger te zijn (mijn moeder en zusje waren dat ook). Ook na 5 maanden begonnen met ovulatietesten en ook gestopt met alcohol (ik dan) en allebei met het drinken van cafeïne. Wij zijn in november naar de huisarts gegaan en daarbij is het zaad van mijn vriend onderzocht en bij mij chlamydia. Allebei negatief. Het zaad van mijn vriend is hartstikke goed en ik ben negatief van chlamydia. Ook bij mijn vriendinnen gaat het élke keer over kinderen, ik word gek ervan. Ook bij familie. Ik had gehoopt dat ik na de negatieve uitslagen alles wat los kon laten, maar het lukt gewoon niet. Ook de eerste 3 weken alles gezellig en hoop, maar als ik buikkrampen krijg kan ik alleen nog maar huilen en zit ik een negatieve spiraal. Ik skip ook het allerliefst sociale activiteiten...
Hebben mensen tips hoe je hoop kunt houden en kan iemand mij vertellen dat je écht nog wel zwanger kan worden, ook na een jaar nog? Soms heb ik zo de neiging om de huisarts te bellen en te vragen of zij mij eerder kan doorverwijzen naar een gynaecoloog omdat ik zo bang ben dat bij mij alles fout zit. 

Groetjes, Josje