vader doet niks

Ik kan hier nog niet over mee praten wat je nu mee maakt, maar ik ben nu binnen 2 dagen 32 weken zwanger en ik merk nu ook dat ik alles alleen doe. Wij zijn nog redelijk jong, beid 21 jaar wij hebben ijn getrouwd en 2 maanden er na zijn we onverwachts zwanger geraakt. Ik zelf wou nooit kinderen en wou reizen maken en van het leven zo genieten. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was had ik verschillende emoties da het mentaal voor mij echt moeilijk was en had niet altijd de steun van mijn man want hij begreep mij niet. Waarom ik verdriet had omdat hij wel kinderen wil en ik niet: Maar toch heb ik besloten om het kindje te houden, mijn gevoel zij dat ik dit moest doen en ik kon het niet weg halen dan zal ik mij zo schuldig voelen voor ons kindje. 
Ook In heel de zwangerschap doe ik het huishouden alleen. En ben het ook beu ik ruim op en dag derna is het weer een stort elke dag werk ik met verschillende uren dagen. Soms werk ik met late shift tot avond en volgende ochtend terug tot middag andere dagen gewoon dezelfde uren ik heb totaal geen ritme +  na mijn uren of op vrije dagen zit ik thuis het huishouden te doen omdat ik alles alleen doe. 
Wanneer ik dan boos wordt dan ga hij pas de afwas is doen of stofzuigen en dweilen. Mijn man doet nachtshift en middag tot avond we werken op het zelfde werk wij zien elkaar dan niet zo vaak als ik dan vrij ben moet hij werken is zeer lastig. 
Wij moeten ook onze was in het wassalon wassen en dat doen we wel samen omdat ik niet de zakken kan nemen, zijn veel te zwaar en anders hebben we geen schone kleren. En boodschappen doen dat doen we ook samen. 
Wanneer ik tijd heb met hem ga hij liever naar zijn vrienden. Of we zijn even samen gaan wandelen is die 2u bij mij en derna is die terug 4u weg naar zijn vrienden. 
Ik vroeg aan hem om dit minder te doen ik snap wel da je ontspanning wil maar je moet leren u verantwoordelijkheid te nemen. En mijn vraag was ga je dit ook doen als ons kind er is en hij zij ja. 
Nu weet ik dat ons kindje komt dat hij dagelijks weg is da ik alles op mezelf krijg heb met hem gesprekken erover gehad en volgends hem overdrijf ik. 
Ook onze zomervakantie plannen is ook veranderd want juli ga ik bevallen en wij gingen samen op reis naar zijn land. 
Hij is daar al 5 jaar niet eet geweest en we hadden alles gepland maar omdat we onverwachts zwanger zijn gaan we dit niet doen. Nu is die zo wij zijn jong we laten de baby bij de mama en wij vertrekken samen.
ik zeg nee zo werkt het niet en antwoordt die ja wij zijn jong we moeten plezier maken, feesten en genieten van het leven. Waarop ik antwoordt tuurlijk dat wil ik ook maar wij moeten nu eerst ons verantwoordelijkheid nemen en voor ons kind zorgen beide. (Dit is dus waarvoor ik ook bang was ik begin van mijn zwangerschap, hij begreep niet waarom ik verdrietig was en nu beseft hij het zelf)
Dan zeg die ja dan ga ik alleen naar mijn land ga ik op familie bezoek ga ik naar men vrienden en wil graag naar de begraafplaats van zijn papa. Ik begrijp dat jij het mist daar maar toch moet hij zijn verantwoordelijkheid gaan nemen. 
Nadeel hij heeft erover gesproken me een collega van ons en die zij tegen hem ja je moet gaan naar u land genieten … waardoor we ruzie hebben gehad 
En sinds dien hebben wij nu nog steeds ruzies omdat ik zogezegd overdrijf. En bevestigen krijgt van collega da hij gelijk heeft. 
Nu weet ik zelf ook niet meer wat ik moet doen