Dames gezocht waarbij zwanger worden ook langer duurt
Meisje87 17-01 om 17:23
Haha ik weet niet hoeveel dpo of wat dat inhoud 
Maar vrijdag is mijn nod en heb zoveel kwaaltjes! Maar ben erg bang dat mijn lijf me wederom weer voor de gek houd zoals elke maand..
Ben met momenten misselijk. Vooral als ik honger heb. Voel me erg opgeblazen en had zelfs dat een broek veel te strak zit. Het ergste is nog dat ik enorme stemmingswisselingen heb, zo ken ik mezelf niet echt. En steken in buik en borst vandaag. Maargoed al deze kwaaltjes die passen ook bij een komende menstruatie. Frustrerend zeg!
Maar 42 en 20 weken lang misselijk is wel balen zeg!
Reageren
Quote
Meisje87 17-01 om 20:01
Jaa dat vind ik ook wel. Alleen durf er bijna niet op te hopen.. Anders is het weer zo'n erge tegenvaller als ik toch ongesteld word. Want zo vaak hoor en lees je dat er amper symptomen zijn voor een positieve test. Maar hou je op de hoogte! Benieuwd of jij nog veranderingen gaat merken. Toch weer een spannende week.
Meisje87 18-01 om 14:11
@elvira, ik wilde het niet doen, maar door alle gekke kwaaltjes heb ik het net wel gedaan. Dom dom dom natuurlijk 
inch: hartstikke negatief. Maar ben mezelf zo gek aan het maken met alles.
Zo knap als je het tot zondag vol kan houden! Heb mezelf voorgenomen om nu vrijdag pas weer te testen, maar ken mezelf en zal mezelf 1 of 2 dagen van tevoren wel weer niet kunnen bedwingen.. Zeker niet als ik me blijf voelen zoals ik me nu voel.
Heb alweer de hele dag golven van misselijkheid als ik honger krijg en een soort steek/kramp in mijn buik die doortrekt naar mijn bovenbeen. Kwaaltjes die ik niet herken. Maar die buikpijn voelt ook een beetje als menstruatiepijn..
Hopelijk vliegt deze week heel snel om!
Lotte 18-01 om 17:16
HeyHey,
Hier ook lang bezig geweest.. In Maart 2018 gestopt met de pil , in Januari 2020 hadden wij een positieve test maar helaas een miskraam gekregen met 7 weken (Februari 2020)
Op 1 januari 2021 heb ik weer opnieuw positief mogen testen
En afgelopen vrijdag onze eerste echo gehad met 7 weken en 5 dagen.. Wij mogen eindelijk na bijna 3 jaar proberen in augustus/september 2021 onze eerste twee kindjes verwachten (als natuurlijk alles goed blijft gaan want het is nooit vanzelfsprekend)
liefsTess 18-01 om 20:42
Hi Sylvia, ik ben nieuw hier en las je berichtje. Ik zal mijzelf ook even voorstellen; mijn naam is Tess en ben ook 33 jaar. Zwanger worden lukt bij ons helaas ook niet op de natuurlijk manier ben ik bang. Toen ik mijn vriend leerde kennen 4 jaar geleden had hij een erectiestoornis, in eerste instantie wilde hij dat niet zeggen en heeft hij mij zelfs aan de kant gezet toen het moment er aan zat te komen na een paar maanden. De eerste keer dat ik bij hem sliep vond ik hem zelfs een gentleman omdat hij niet meteen bovenop me dook, achter weet ik natuurlijk waarom.
Nadat hij mij aan de kant had gezet accepteerde ik dat niet want ik voelde ook wel dat er iets aan de hand was. Ik dacht dat hij misschien wel op mannen viel o.i.d. toen heeft hij het mij verteld in tranen en heb ik hem beloofd dat ik hem niet aan de kant zou zetten door dit probleem, we zouden er samen aan werken. In 2018 ben ik ook gestopt met de pil omdat ik dacht dat het alleen maar in ons voordeel zou werken en we hadden tenslotte toch geen seks.
We zijn nu 4 jaar later en gelukkig kan hij nu wel een erectie krijgen alleen niet al van tevoren, hij of ik moet hem echt wel stimuleren. Helaas lukt het hem ook niet om klaar te komen in mij, al zegt hij van wel. Alleen ik weet van vorige vriendjes dat het er naderhand vies gezegd uit liep en dat is nu niet zo, daarom mijn twijfel.
Ik ben heel erg benieuwd of jij en je partner/man er samen veel over praten en hoe hebben jullie een weg gevonden dat jullie beide tevreden zijn?
Bij ons is het namelijk zo omdat het een ding is voor hem en hij er niet echt over wilt praten ik me erg alleen voel in deze situatie.. wij doen het helaas maar eens per maand en het is niet bepaald romantisch te noemen, sterker nog.. aan mijn behoefte wordt niet echt gedacht.
Nu heeft hij in december zelf voorgesteld om naar een inseminatie kliniek te gaan, ik weet niet waar hij dat heeft gevonden maar hij denk dat we naar binnen kunnen lopen en Tess met haar benen wijd, pinnen en klaar.
Ik heb na de zoveelste teleurstelling in december de huisarts gebeld en mijn verhaal uitgelegd, gelukkig mogen wij meteen naar een gynaecoloog alleen mijn vriend ziet weer een enorme drempel waar hij over heen moet.
Ik heb nu spuitjes besteld om thuis te insemineren alleen toen ik 1.5 week geleden vroeg of hij die dag iets wilde opvangen viel dat rauw op zijn dak en dus was het antwoord eigenlijk nee. Hij zegt steeds dolgraag kinderen te willen alleen sta ik er zo enorm alleen voor en zijn we helemaal niet het perfecte team dat we met andere zaken wel zijn.
25-1 is mijn nod.. maar ik ga weer uit van een teleurstelling.
alle tips zijn welkom.
Liefs, Tess
liefsTess 18-01 om 21:39
Ja heb ik ook voorgesteld.. alleen het lastige is dat hij een beetje zijn kop in het zand steekt en er van overtuigd is dat het wel goed komt. Ik heb zelf gevraagd aan een seksuoloog of ik misschien langs kon komen om tips te krijgen o.i.d. helaas kon dat niet. Het is een beetje een muur lijkt wel he 
Meisje87 19-01 om 13:41
Sow moest even alles rustig bijlezen..
@Lotte, van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! En ook nog eens een tweeling! Wat bijzonder! Het lange wachten wordt dan inderdaad beloond! Fijn dat het een natuurlijke zwangerschap is en dat je nog niet de medische molen in bent gemoeten. Ik zie tegen die stap ook zo erg op. Geeft wel moed om je verhaal te lezen. Soms moet je lang wachten op iets dat je zo graag wil. Maar ooit komt hopelijk de dag!
@liefsTess, bedankt voor het delen van je verhaal! Leuk dat je mee kletst. Het is een pittig verhaal ook! Allereerst vervelend dat je partner problemen heeft..
Mijn man en ik praten best veel over onze problemen, ofja eigenlijk mijn probleem. Ik vind het heel vervelend dat ik hem niet kan geven wat ik hem zo gun, een keer echte seks.. Het voelt alsof ik faal. Hij zegt tevreden te zijn met wat hij heeft en we weten beide dat er een dag komt waarop het gaat lukken maar ik kan mentaal de knop nog niet omzetten. Recent heb ik hypnotherapie gehad voor dit probleem en ik kan mijn angst al meer loslaten. Maar ik kan niet én mijn vaginisme aanpakken én bezig zijn voor de kinderwens. Dus hebben besloten dat de kinderwens nu prioriteit heeft en dat de rest daarna komt. Anders is het mentaal veel te zwaar voor mij en dat is het alleen met kinderwens al ooit.
Wij zijn tevreden met elkaar ook zonder seks tot nu toe, en zorgen dat we het toch leuk hebben in bed samen. Al merk ik na bijna 1,5 jaar wel al dat het steeds meer een 'moetje' begint te worden maar daar ontkom je na zo'n lange tijd niet aan denk ik.
Heb je het er wel eens met hem over gehad wat jouw behoeftes zijn? En ergens kan ik zijn angsten ook wel begrijpen. Ik heb zo vaak gedacht dat mijn man beter iemand anders kan zoeken dan zo'n probleem vrouw als ik. Vaak gedacht dat hij me hiervoor zou/zal verlaten. Gelukkig ook al veel overwonnen samen. Maar zijn ook al 14 jaar bij elkaar inmiddels.
Wij insemineren ook thuis met spuitjes. Maar wij maken het samen gezellig of ik help hem. Dan hebben we toch het idee dat we het samen doen. Vaak als het er dan in zit bij mij helpt hij mij ook nog omdat ze zeggen dat het helpt. Of ik ga met men billen omhoog of op een kussen liggen. Zo is het bij onze dochter 3,5 jaar geleden ook gelukt uiteindelijk. Dus het kan zeker op deze manier!
Mocht je nog meer willen weten of tips willen dan hoor ik het graag! Sta altijd open om er over te praten. Verder is het weer duimen nu!