Ruzie met partner tijdens zwangerschap

Nou zelfde gevoel hier. Ons bed is versleten en ik zie hem 0 sparen voor o.a. dat maar ook baby uitzet- hij slaapt alleen nog lekker in bed als hij mij letterlijk het bed uitgewerkt heeft. Vond ik dat erg? Ja.

Maar veel erger vind ik het volgende. Hij en ik blowden allebei veel vóór de zwangerschap. Ik ben nu geminderd naar 1p/d en wil graag helemaal stoppen. Ik ben niet iemand die hem gaat vertellen dat hij dan niet meer mag blowen of dat hij dit buiten moet doen; óf hij doet dit uit respect zelf, óf niet. Maar zo verwacht ik ook van hem dat hij mij niet komt vertellen wat ik al dan niet mag. Hij blowde dus nog de hele dag binnen (stuk of 10 per dag) met ook nog de deur dicht. We hebben een hele grote huiskamer, maar als ik dan naar de andere kant liep en de tuindeuren openzette, kwam hij ook nog achter me aan met die joint om naast me te zitten... hopeloos. Hierdoor heb ik ook echt moeite om die laatste stap richting stoppen te doen.

Van de week ruzie gehad: ik had de tuindeuren open want zijn ouders kwamen langs en wilde geen gezeik over de vieze rooklucht die er hing. Dit mondde uit in allerlei opmerkingen; zo zei ik hem dat ik het hypocriet vind dat hij nul rekening houdt maar wel eist dat ik zsm stop terwijl hij me de hele dag in tweedehands rook zet.

Hierna heeft hij het hele huis afgelopen en alles van rookwaar weggehaald. Niet alleen tabak etc maar zelfs grinders, asbakken, aanstekers etc. En zei tegen mij dat ik nu niet meer mág van hem, als ik wil dat hij buiten rookt; dat hij rookwaar direct zou afpakken als ik het heb.

Mijn god. Natuurlijk weet ik hoe slecht dit is voor de baby en wil ik stoppen! Maar in mijn ouderlijk huis werd ik net zo als een huisdier behandeld, zonder eigen wil, en ook heftig gepest. Het is niet de eerste keer dat mijn man zegt dat ik 'iets niet mag' zwanger of niet. Ook scheldt hij me regelmatig uit. 
Hij maakt grof misbruik van groter en sterker zijn dan ik. Ik overweeg serieus scheiding/eventueel zelfs abortus (kan me niet voorstellen dat dit ooit goed kan zijn voor een kind om in op te groeien). Maar voor nu zwerf ik uren buiten rond om me in elk geval vrij en autonoom te voelen, ik slaap 's nachts nauwelijks (meneer wel, die ligt heerlijk in bed uit te rusten van zijn 8w zomervakantie en games, terwijl ik fulltime werk en mantelzorger ben). En door de stress is het nu lastiger te stoppen dan ooit. Ik voel me geheel verlaten en verraden. Wilde dit gewoon even delen, bedankt.

Wil hier toch nog wat aan toevoegen.

Hij had al 5 kinderen. 3 uit zijn eerste relatie met een vrouw die aldus hem misbruik van hem maakte (daarom 3, niet 1, zo een die gaatjes in condooms prikte en pil niet slikte zei hij)

Tijdens derde zwangerschap van die vrouw heeft hij elders een kind verwekt, volgens hem was zijn eerste relatie toen ook al klaar. Hij ziet haar en die eerste drie kids ook nooit. Maarr.... nu zitten we nog op 4 kinderen..

In 2007 kwamen wij bij elkaar. Mijn moeder maakte zich er zoveel zorgen over dat ze hem heeft aangeklaagd als loverboy waardoor ik de laatste 3 maanden van mijn 17e jaar in de jeugdgevangenis heb moeten zitten 'voor mijn bescherming'. Kan zeggen dat ik als gymnasiaste uit het Gooi daar heel nieuwe dingen heb geleerd, maar niets wat ik wil meenemen..

In 2009 zei hij dat de vrouw met wie hij elders destijds zijn 4de had gemaakt, nog een kind met hem wilde. Ik zei dat ik hem niets kon verbieden maar als het me niet zinde het uit was, én dat het uiteraard niet in natura kon dan, alleen via ivf. Ter illustratie, heb die vrouw nooit ontmoet, hij onthoudt mij bijna alle info over die situatie maar had me altijd beweerd trouw en monogaam met me te zijn.
Afin in 2010 werd zijn 5e geboren, naar ik aannam via ivf. Ik was zelf ondertussen al 3x zwanger geweest van hem (anticonceptie van allerlei soorten ten spijt!!) maar hij raadde mij aan abortus te plegen want ik was heel jong en niet erg zelfstandig, had ook een flinke rugzak (o.a. lees boven). 
Die derde abortus was erg laat in weken, dus kon niet meer uitstellen of verplaatsen en de abortus was op dezelfde dag als mijn moeder overleed. Ik had/heb het hier heeeeel zwaar mee. Dit was in mei 2010; maar in maart 2010 is zijn 5e kind met die ander geboren. Nee het zat me niet lekker, maar ik vertrouwde hem op zijn woord en hield genoeg van hem om niet te twijfelen.
In 2019 toen ik hem hielp met inschrijving studie kwam ik oude mail tegen van die vrouw aan hem, uit de tijd dat ik al bij hem was. Er stond als afsluiting: ps, sex vandaag was puur voor fun, niet voor een baby. Geen ivf dus, en al die tijd dikke leugens. Heeft hij ooit van mij gehouden of was ik een lastige bijkomstigheid/makkelijke tweede keuze? Ook hoe hij mij verder behandelt wijst op het laatste.
Die dag heb ik mezelf bijna van kant gemaakt op de snelweg, nooit eerder of nadien heb ik dit gedaan maar na een halve fles whiskey en met veel sigaretten ben ik het gaspedaal gaan planken naar de andere kant van het land. Mijn wereld stortte in.
Temeer omdat we in 2015 zijn getrouwd, in gemeenschap van goederen maar ik wist dit toen nog niet. Mijn moeder heeft me in 2010 ca 3 ton familiekapitaal nagelaten (vastgoed en geld), ik wil natuurlijk niet dat waar zij zich in haar leven kapot voor heeft gewerkt, naar dat kind van hem gaat. 
Sindsdien heb ik diep nagedacht.. ik hou teveel van hem of ben te diep in de situatie dat ik weg wil/kan. Verder als ik van hem scheid krijgt hij de helft van wat ik heb geerfd, en ik weet al aan wie hij dat gaat uitgeven. Als ik nu overlijd krijgt hij alles. 
Dus voor mijn gevoel ben ik echt gedoemd. Ik heb ingestemd met alsnog zwanger van hem worden al heb ik dit nooit gewild. Ik zie geen andere keus. 
Ik ben gewoon te kapot om uit deze chantage te komen. Want zo voelt het. Dat hij mij willens en wetens in deze situatie heeft gezet omdat hij graag een normaal gezinnetje wil.
Hij leek ook pas na afwijzing door die andere vrouw, echt voor mij te kiezen, eerst wilde hij met haar een gezin stichten. 
Ik weet ergens dat het 'maar 3 ton' is, het gaat niet om materieel bezit, maar het is ook waar mijn ouders letterlijk en figuurlijk hun rug over hebben gebroken om mij een goede basis mee te geven. Dat is me veel meer waard.
Elke twee weken komt dat kind in het weekend en ga ik kapot. Ik hou ook in de gatem hoe lang het duurt voorsat hij terug is van halen en brengen en die tijden kloppen niet altijd. Ik vertrouw hem in zijn woord en goede intenties 0 procent, maar 100 procent in dat hij me voor de gek zal houden, voorliegen en bedriegen. Nee ik snap zelf ook niet meer wat ik aan het doen ben
Psychologen die ik heb bezocht knikken wat en noemen het heftig. Ja joh, wist ik nog niet. Vriendinnen roepen dat ik weg moet gaan. Maar dat lukt/wil niet, weet eigenlijk ook niet hoe of waarom. 
Verwacht hier geen hulp maar fijn om het uit te typen ergens. Ik overweeg dit ook in een brief te zetten die ik op mijn persoon draag, zodat hij na mijn dood of bij mijn onmacht, de zaken niet zomaar kan verdraaien om mij af te schilderen als de bad guy.

Ik heb ruzie met mijn schoonfamilie...
Waardoor het ook wat stroef loopt met mijn partner. Ik ben nog niet heel ver in de zwangerschap,  en al vanaf het begin zit zijn moeder ongevraagd aan mijn buik.. ik voel me daar niet prettig bij. Dus heb ik dat de laatste keer aangegeven. Ik zei: sorry maar ik vind dit niet prettig. Toen stormde ze als een klein kind weg. 
Zijn zus kwam naar mij toe van mijn moeder is nogal geschrokken van jou.. ik zo sorry hoezo dat? Ja ze wou lief aan jou buik zitten en jij duwde haar weg en deed je tas ervoor. Dus ik zo, nee hoor. Ik zat in een gesloten houden met mijn tas voor mijn buik en daar mijn handen overheen, toen ging zij over mij heen hangen en aan beide kanten in mijn zij porren om onder de tas door te komen, dus toen zei ik, wat doe je? Toen ging ze gewoon door, en toen zei ik dus sorry ik vind dit niet prettig.  Nou schoonzus snapt dat niet want ze bedoeld het goed.. ik zo dat zal, maar ik vind het niet prettig als wie dan ook ongevraagd aan mij zit. Nja wordt niet begrepen.. werd het op de alcohol van de moeder gegooid. Toen ik de volgende dag met m'n schoonmoeder bellen, wou irritaties voorkomen en haar kan horen, ipv dat het via iemand gaat. Werd ze hysterisch boos, vond het belachelijk dat ik dat niet wil... nou en ik bleef rustig en uitleggen dat ookal was het goed bedoeld, dat ik het niet prettig vind , maar helaas wordt dat niet begrepen, en gaat ze tegen mijn vriend een heel ander verhaal ophangen, wat ze al vaker heeft gedaan. Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, maar ben haast in staat om ze gewoon niet meer toe te laten.. 
Ben ik dan echt zo raar? Dat ik het niet prettig vind en dat aangeef? Want zo komt het wel over.. 

Herkenbaar, tuurlijk komen er spanningen en uitdagingen, maar het is een moeilijke tijd en je kan niet zomaar opgeven 

Zo herkenbaar. Voor beeld. Je wil een leuk dag je weg. Maar een dag van te voren. Heeft je man gedronken, niet erg. Hij mag ook lol hebben. Kom je thuis alles oké,  ook naar bed gaan om te slapen helemaal oké. Volgende ochtend, kom ik met oefen weeën me bed uit. Laat me vriend liggen. Wil hem niet tot last zijn,  uit respect. Dus rond 10 uur. Dacht ik, heeft me vriend de af spraak misschien iets door geschoven kwa tijd? Dus ik loop naar binnen toe. En ik hoor hem vloeken en tieren. En we moest om 10 uur daar zijn en nu bekijk je het maar dit en dat. En drijgen met woorden van ik ga weg en je zoekt het maar uit. Van die woorden schrok ik zo erg. Dat de tijd stil stond. Dan zegt hij,  me telefoon heeft die nacht niet op geladen. Dus hij nergerden mij en liep me bekant voor bij. Hoe hij reageerde op mij en deed.voelde ik me erg verdrietig en boos. En kreeg weer pijn in me buik. Ben alleen maar aan het huilen en ik heb nu nog 6 weken te gaan voor me bevalling. Maar dit doet hij heel vaak. Door dat ik veel huil, prop ik alles op. En denk ik van. Laat maar doen. Ik zorg voor mij en me zoontje zelf wel. Laat hem maar gaan, zo als hij zegt. Doet pijn en verdriet, ook al hou ik veel van hem. Ik ben al 16 jaar met hem. SORRY hoor ik hem nooit zeggen. Terwijl ik soms weet dat het hem spijt. Maar wij vrouwen moeten sterk zijn en door gaan. Ook al doen mannen zo naar ons. Ik begrijp het zelf ook niet. Wij vrouwen moeten alles aan horen van hun, dat vloeken en tieren en bedrijgingen en zelfs wij krijgen de schuld op alles. Terwijl hun toch de man zijn en alles zelf willen en kunnen. Als je de mannen  zo hoort praten en doen naar ons. Maar is er iets met hun. Krijgen wij vrouwen de wil van voren. Terwijl we niks gedaan hebben. Ik huil veel, prop alles op. En ga veel na denken. En veel afspreken in me hoofd. Hier door word ik sterken en kijk ik naar mij toekomst en mij eerst kindje zijn toekomst. Ik vecht voor mij zelf en de baby. Beter alleen met je kind, dan een vent die zo doet. Gek vinden dat sommige vrouwen liever alleen door gaan.

Ik heb zelf zelden ruzie met mijn partner.. maar ik en mijn Partner wonen bij mijn ouders in, ik 19 en hij 23. 
Ik heb altijd in het huishouden van men ouders ruzie gekend.. merendeels over stomme discussies met mijn zus. 
Nu zit ik in een Burn-out en kan ik ook nog is niet gaan werken, en idd zodra ik ruzie krijg wordt ik enorm boos en enorm emotioneel. Ik merk dat ik echt rust voor mezelf en de baby moet nemen, want dit is idd zo slecht voor ons beide. 
Het is enorm moeilijk, en ik kan hier moeilijk mee omgaan. Ook geniet ik dan nog eens totaal niet van mijn zwangerschap terwijl je er van hoort te genieten.. ik voel me elke dag schuldig en hopeloos. Alleen maar donkere gedachten door de ruzies, soms denk ik van had ik het moeten houden? Komt dit door mij..? Ik weet het niet.. 
Het verloopt enorm zwaar.. en niemand daar heeft iets of wat begrip..